Dawno dawno (ale to dawno dawno dawno) temu PewDiePie użył w jednym ze swoim filmików prawdziwego bangera! Nuty, o którą każdy pytał w komentarzach. Oczywiście wtedy to było wiadomo co to za utwór i każdy go słuchał z subskrybentów Felixa, ale po latach, zapomniałem już jaki to był filmik i jaki to był utwór, aż w pewnego dnia randomowo wyskoczył na mojej stronie głównej YouTube!

Co za nostalgia… i to w 2 wersjach:

Jak byłem na studiach, to na zajęciach z animacji pokazałem ten filmik:

Piosenkę o sklepie IKEA, do którego zrobiono (moim zdaniem) genialną animację na zasadzie kinetic typography.

No więc pokazuję to na studiach i mówię, że zarąbiste i że chce nauczyć się robić coś takiego!

Na co Ci że to nudne, bez sensu i w ogóle w połowie to już im się nie chciało oglądać. Że nic tylko ten sam krój liter a jedynie rozmiar i kolor zmieniany, że proste animacje i że w ogóle to jest gówno.

Więc dałem sobie z tym spokój.

Lata później, znowu to odpalam i stwierdzam że jednak to oni gówna się znali i to jednak jest zarąbiste!

To jest bodajże jedyna zachowana „surowa” wersja tej piosenki. Jest jeszcze jedna wersja na soundcloudzie, ale nie umywa się do tego z live. Podobnie jak ta z 2020… o której opowiem na końcu.

Ogólnie pamiętam, że po przejściu Life is Strange miałem ogromną fazę na tego typu muzykę i namiętnie słuchałem Message to Bears i Alt-J, a potem to już poleciało niczym spirala i trafiłem na Nahko Bear i Medicine For The People, właśnie dzięki tej piosence:

Niestety ta piosenka ma nieco kiepskie zakończenie. Bo o ile w 2010 była naprawdę dobra i miała świetny wydźwięk, taki krytykujący system ale nie wskazując palcem żadnej dokładnej sytuacji, jedynie mówiąc o ogóle.

Jednak w 2020 Nahko postanowił nagrać ją jeszcze raz, aby upamiętnić śmierć Gorge’a Floyda, wiecie, tego od którego zaczęły się te wszystkie zamieszki. Zamieszki, które na początku były słuszne i przeciwstawiały się nadużywaniu siły i przemocy przez policję, ale z czasem przeistoczyły się w zwykłe wandalizmy, grabieże, podpalenia, a potem to już poszły przekręty na grube pieniądze, rasizm i ogólnie co mogło pójść nie tak, to poszło nie tak.

Mam wrażenie, że w pewnym momencie to wszystko wymknęło się spod kontroli, ale to już jest temat na zupełnie inny wpis, do którego muszę się dużo bardziej merytorycznie przygotować, żeby opisać to wam jak najlepiej. Póki co, zostawiam wam z tą piosenką.

A twórcy podobno dalej walczą ze Spotify o odzyskanie piosenki.

Nie pamiętam już dokładnie w jakich latach trwał ten trend, ale to było dosłownie na każdym blogu osobistym jaki odwiedzałem. USA miało swoje MySpace, a u nas wchodziło się na jakiegoś blogaska i od razu leciała ulubiona nuta autora. Raz było to Linkin Park, raz jakaś muzyka z keygena.

A propo keygen music, to łapcie mój najukochajnieszy utwór:

Dosłownie za każdym razem jak odpalam go, to już po pierwszych sekundach cofam się w czasie.

Jakże ta technologia nam się rozwinęła! Jeszcze niedawno zachwycałem się, że moja Nokia 3510i ma kolorowy wyświetlacz (co było ogromnym skokiem technologicznym względem 3310) a teraz na lajcie montujemy tutaj całe wideo w CapCut.

10 lat!

10 lat chłop ciągnie ten serwis i dalej ma do tego motywację. Jak ja go podziwiam. No i też cieszę się, kiedy widzę, że strony które czytałem od X lat, dalej są w sieci. Jakoś zawsze dla mnie strona www będzie lepsza od najlepszego kanału na YouTube, profilu na Insta czy TikToku. Tworzenie strony, bloga, portalu, serwisu, vortalu (jak zwał tak zwał) ma w sobie coś wyjątkowego, coś czego social media nie potrafią odtworzyć.

Każda strona jest na swój sposób unikatowa, każda gdzieś reprezentuje styl i zapał twórcy. Nawet jeśli teraz przez całą tą responsywność i podejście mobile first większość stron internetowych zaczyna wyglądać tak samo, to nadal są tutaj perełki, które tworzone czysto hobbystycznie, wyróżniają się na tle innych. Czymś takim jest dla mnie właśnie WAW POKEMON czy Arhn.eu (teraz to w ogóle zmienią się w ar.hn).